အဲဒီမွာ ျဗဟၼဏေတြရိွတယ္။ ၀သွ်ေတြရိွတယ္။ သုႏၲရေတြရိွတယ္။ သူတို႔ဟာ တမ်ဳိးနဲ႔တမ်ဳိး အဆင့္အတန္း ခဲြျခားပီး မသင့္ၾကဘူး။ ဒီလို မသင့္မတင့္ ျဖစ္ေနျခင္းအားျဖင့္ ဘုရင္ေတြအဖို႔ သူတို႔လိုသလို က်င့္သံုးႏိုင္ဘို႔အတြက္ အေထာက္အပံ့ေတြဘဲျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဂဏအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအတြက္မွာေတာ့ အဲဒီလို ေသြးကဲြမႈေတြဟာ ႀကီးမားတဲ့ အဟန္႔အတား အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္တယ္။…………………………………”
စာမ်က္ႏွာ ၁၉၃၊ တကၠသိုလ္ တင္ထြန္းေအာင္ေရး“ေ၀သာလီၿမိဳ႕က ျပည့္တန္ဆာ”
သီဟ သူ႔ဇနီးကို ေျပာျပေနတာေတြပါ။ စာကို အကုန္ကူးရင္ မ်ားလြန္းလို႔ ဖတ္ေစခ်င္တာေလးေတြပဲ ကူးထားပါတယ္။ (……….)ေတြက မကူးထားတဲ့ေနရာေတြေပါ့။
နည္းနည္းနားလည္ေအာင္ ေျပာရရင္ သီဟက ေ၀သာလီသားပါ။ ဒီဇာတ္လမ္းဟာ ေဂါတမ သက္ရိွထင္ရွားရိွစဥ္အခ်ိန္က ေ၀သာလီ၊ ရာဇၿဂိဳလ္၊ ေကာသလ၊ သာ၀တၱိ၊ ဂႏၲာရ စတဲ့ၿမိဳ႕ႏိုင္ငံေတြေပၚမွာ မူတည္ေရးထားတာပါ။ အဲဒီကာလတုန္းက ျပည္သူ႔အုပ္ခ်ဳပ္ေရး(ဒီမိုကေရစီ ဘုိးေအေပါ့ေလ)နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြနဲ႔ ဘုရင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ႏိုင္ငံေတြဆိုၿပီး ကဲြေနတဲ့ အထဲမွာ ေ၀သာလီရဲ႕ ဂဏအုပ္ခ်ဳပ္ေရးဟာ သိပ္ကို နာမည္ထြက္ခဲ့တာပါ။ ေ၀သာလီဟာ သိပ္ခ်မ္းသာ ခဲ့တာေပါ့။ ဗုဒၶသမိုင္းေတြ ဖတ္ဖူးတဲ့လူေတြ သိပါလိမ့္မယ္။ ဒီစာအုပ္မွာမွ ေ၀သာလီအေၾကာင္းပါတာ မဟုတ္ပါ။
ထားေတာ့။ သီဟရဲ႕ အေျပာေလးေတြကိုဖတ္ပါ။ ၂၁ရာစု ဗမာႏိုင္ငံနဲ႔ ယွဥ္စဥ္းစားပါ။ အေျဖတခုခုထြက္လာရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ စဥ္းစားစရာ တခုခုထြက္လာရင္ က်ေနာ္ ေက်နပ္ၿပီ။
0 comments:
Post a Comment