၈၈ ဗမာျပည္၊ ေခါင္းျဖတ္ျခင္း၊ စက္ရုံေဖာက္ျခင္း

It is rather strange. I noticed I lost this post,which I posted yesterday, when I put a new one..

အခုတေလာ နအဖ ဘက္သားေတြ ၈၈မွာ ေခါင္းျဖတ္တာ၊ စက္ရုံေဖာက္တာေတြပဲ ေျပာေျပာၿပီး လိုက္ဆဲေနတာေတြ႕ေနရတယ္။ သူတို႔ေတြကို အာဏာသိမ္းၿပီးကာစက ျပတဲ့ ‘လိႈင္းႀကီးေလထန္ ျဖစ္ရပ္မွန္’ နဲ႔မ်ား brain wash လုပ္ထားသလားလို႔ေတာင္ ေတြးမိတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ေသခ်ာမသိေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ညီငယ္ ညီမငယ္ေတြ တခ်ဳိ႕လည္း ျပန္မေခ်ပႏိုင္ဘူးေပါ့။

၈၈ မွာ ေခါင္းျဖတ္ၾကပါတယ္။ ဒါျငင္းလို႔မရပါဘူး။ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ အျဖတ္ခံရတယ္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း မသိပါ။ အဲဒီတုန္းက ဖတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ ၁၀၀ ေတာင္ျပည့္မယ္ မထင္ပါ။ က်ေနာ့္အထင္ ၃၀ ကေန ၅၀ ေလာက္ေတာ့ ရိွႏိုင္ပါတယ္။ ထားေတာ့။ ေခါင္းျဖတ္မႈေတြ မျဖစ္ခင္မွာ က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ ေဒါသဟာ တားမႏိုင္ဆီးမရ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ စား၀တ္ေနေရး သိပ္ကို ၾကပ္တည္းၿပီး စစ္တပ္ရဲ႕ သတ္ျဖတ္မႈလည္း မေရမတြက္ႏိုင္ ခံရၿပီးၿပီ။
ပစ္ခတ္မႈေတြရပ္ထားတဲ့ အဲဒီအခ်ိန္၊ ဆႏၵျပတဲြ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ မဆလဟာ ရာဇ၀င္လူဆိုးေတြအပါအ၀င္ အက်ဥ္းသားေတြကို လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္နဲ႔ လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ေထာင္ခါလိုက္ပါတယ္။

ဆႏၵျပသမားေတြဟာ အဲဒီတုန္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕နယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ရိွတဲ့ လမ္းေဘး ေသာက္ေရအိုးစင္ေလးေတြကို အားကိုးေနရတာပါ။ ၈၈ ဗမာျပည္မွာ ေရသန္႔ဘူး မရိွပါဘူး။ ေထာင္ခါၿပီး ရက္ပုိင္းအတြင္းမွာပဲ(ေနာက္တရက္လို႔ ထင္ပါတယ္၊ ေသခ်ာ မမွတ္မိပါ) ျပည္သူေတြ အဆိပ္မိမႈေတြ စၾကားရပါတယ္။ အဓိကခံရတာေတာ့ ဆႏၵျပသူေတြေပါ့။ အဆိပ္ခတ္တဲ့ လူေတြကိုလည္း မိၾကပါတယ္။ အစိုးရ ယႏၱရားႀကီး ရပ္ေနခ်ိန္မွာ ဒီလူသတ္သမားေတြကို ေဒါသဟုန္းဟုန္းထေနတဲ့ ျပည္သူေတြက အေရးယူခဲ့တာမွာ ေခါင္းျဖတ္တာေတြ စတာပါ။ ေကာင္းသလားဆိုေတာ့ မေကာင္းပါဘူး။ သိပ္ၾကမ္းတမ္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခံရတဲ့လူေတြအတြက္ေတာ့ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာကို လူမဆန္စြာ သတ္ရဲတဲ့ လူအတြက္ ထိုက္သင့္တဲ့ ရက္စက္တဲ့ ေသဒဏ္ပါ။ အျပစ္မရိွပဲ သူမ်ားေခ်ာက္တြန္းလို႔ အသတ္ခံလိုက္ရတဲ့သူေတြ ရိွေကာင္းရိွႏိုင္ပါတယ္။ အျပစ္ရိွရဲ႕သားနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေတြကယ္လို႔၊ ေက်ာင္းသားေတြ ကယ္လို႔၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ ဦးတင္ဦးတို႔ ကယ္လို႔ မေသခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ စိတ္ထင္တိုင္းသာ သတ္ခြင့္ရခဲ့ရင္ အေတာ္မ်ားပါလိမ့္မယ္။ ထပ္ေျပာစရာရိွပါတယ္။ ျပည္သူကို ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္သတ္ရက္တဲ့ စစ္တပ္ဟာ ဘယ္ေခါင္းျဖတ္ပဲြကိုမွ တားဖို႔ မႀကိဳးစားခဲ့ပါဘူး။ ဒါဟာ သက္ေသေျဖာက္ပစ္တာပါ။ သူတို႔ ခိုင္းတာ မေပၚေအာင္ ေပးေသခဲ့တာပါ။

တရက္ ၿမိဳ႕နယ္တခုမွာ အဆိတ္ခပ္တဲ့လူ မိပါတယ္။ ေခါင္းျဖတ္ေတာ့မယ္ဆိုတာသိတဲ့ လူႀကီးေတြက အခ်ိန္မွီလိုက္ၿပီး တားဆီးႏုိင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဆိတ္ခပ္သူကို စစ္ေမးတယ္။ မင္းအဆိ္တ္ခပ္သလားေပါ့။ သူက သူခပ္တာ အဆိတ္မဟုတ္ေၾကာင္း၊ သူ႔ကိုလည္း ေဆးတိုက္လို႔ ေသာက္လာေၾကာင္း၊ ဒီေရကိုလည္း ေသာက္လို႔ ေသမွာ မဟုတ္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာသတဲ့။ ဒါနဲ႔ မင္းေသာက္ရဲလားဆိုေတာ့ ေသာက္ျပလိုက္တာ ေဆးရုံအထိေတာင္ မခံရွာဘူးတဲ့။ ဆရာ၀န္ေတြရဲ႕ အဆိုအရေတာ့ ဒီအဆိတ္ခပ္သမားေတြဟာ သိပ္ျပင္းတဲ့ စိတ္ၾကြေဆးေတြ အတိုက္ခံထားရပါတယ္တဲ့။ ဒါ မွန္လိမ့္မယ္ဆုိတာ လိႈင္းႀကီးေလထန္ ထဲမွာ ျပတဲ့ ေခါင္းအျဖတ္ခံရတဲ့ မိန္းမကို ျပန္ၾကည့္ပါ။ လည္ပင္းေပၚ တခ်က္ၿပီးတခ်က္ က်ေနတဲ့ ဓားေအာက္မွာ သူ႔မ်က္ႏွာဟာ လံုး၀ နာက်င္ဟန္ မရိွပါ။ ေအာ္လည္း မေအာ္ပါ။ ခုတ္ေနတဲ့ လူကိုေတာင္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ ေျခနဲ႔ လွမ္းလွမ္း ကန္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ သာမာန္လူတေယာက္ လည္ပင္းကို ဓားနဲ႔ ခုတ္ရင္ မေအာ္ပဲ မနာပဲ ေနပါ့မလား။

ေခါင္းျဖတ္ခဲ့တဲ့ လူေတြ ဟာလည္း လူစိတ္မဲ့လို႔ မဟုတ္ပါဘူူး။ လူစိတ္ရိွလြန္းအားႀကီးလို႔ ျဖစ္သြားတာပါ။ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ သူ႔အမ အေၾကာင္း ေျပာျပဖူးပါတယ္။ အဲဒီ အမရဲ႕ အကိုဟာ ဆႏၵျပရင္းနဲ႔ အဆိတ္မိၿပီး ဆံုးသြားပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဆိတ္ခတ္တဲ့ လူကိုမိပါတယ္။ က်ေနာ္ေျပာတဲ့ အမဟာ အဲဒီ အဆိတ္ခပ္တဲ့ လူကို သတ္မယ့္လူရိွသလားဆိုေတာ့ ငိုယိုၿပီး ကိုယ္တိုင္ ၀င္သတ္ခဲ့တယ္တဲ့။ သူ႔အကို အတြက္ စိတ္ထိခိုက္ၿပီး ျဖစ္သြားတာပါ။ အင္မတန္ ႏူးညံ့တဲ့ ဗမာမိန္းကေလး တေယာက္ကို ေခါင္းျဖတ္ရဲေလာက္ေအာင္ စိတ္ထိခိုက္ေစႏိုင္ရင္ ေယာက်္ားေတြဆို ေျပာစရာ မလိုဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီ အမဟာ အျဖစ္အပ်က္ႏွစ္ခုေပါင္းၿပီး ရူးသြားရွာပါတယ္။

က်ေနာ္ ဒါေတြ ေျပာျပေနတာ ေခါင္းျဖတ္တာကို အားေပးတာ မဟုတ္ပါ။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ မဆလ(စစ္တပ္)ရဲ႕ ယုတ္မာတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ေတြလို႔ သိေစခ်င္တာ၊ အေျခအေန တခုမွာ လူေတြဟာ ေဒါသအေလ်ာက္ေတာ့ လုပ္မိတတ္တယ္ဆိုတာကို သိေစခ်င္တာပါ။ က်ေနာ္ ေျပာခဲ့သလိုပဲ ဒါဟာ ၾကမ္းတမ္းပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ လုပ္တဲ့သူေတြကိုလည္း လံုးလံုး အျပစ္ေျပာဖို႔ မသင့္ဘူးဆိုတာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စစ္တပ္က ပစ္သတ္တာထက္ စာရင္ အေရအတြက္ဟာ ေျပာေတာင္မေျပာပေလာက္ပါဘူး။ မွားယြင္း အသတ္ခံရသူေတြ အတြက္ေတာ့ (ရိွခဲ့ရင္) စိတ္မေကာင္းပါဘူး။

စက္ရုံေတြ ေဖာက္တာ။ ဒါလည္း စစ္တပ္ရဲ႕ အကြက္ဆင္ လုပ္ၾကံမႈပါပဲ။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၱရားႀကီး ရပ္ေနေပမယ့္ ရပ္ကြက္တိုင္း၊ ၿမိဳ႕နယ္တိုင္းမွာ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ရပ္မိရပ္ဖေတြ ေပါင္းၿပီး ကင္းတဲေတြခ်၊ လံုျခံဳေရးတာ၀န္ေတြခဲြလို႔ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ျဖစ္ေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တာပါ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ရိကၡာျပတ္ေနတဲ့ စစ္တပ္ဟာ ဂိုေဒါင္ေတြကို စေဖာက္ပါတယ္။ သၾကားေတြ၊ ဆားေတြ၊ စားေရရိကၡာေတြ ထုတ္သယ္ပါတယ္။ စစ္တပ္ထြက္သြားမွ က်န္တာေတြကို ျပည္သူေတြ ၀င္သယ္တာပါ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ စစ္တပ္ဟာ အစပိုင္းလုပ္ျပၿပီး လူေတြအ၀င္ကိုေစာင့္ ပစ္ခတ္တာေတြ လုပ္လာပါတယ္။ မွတ္တမ္းလည္း တင္တဲ့ေနရာတင္တယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေနရာမွာ ေတာ့ ပစ္တာေတြပါမွာစိုးလို႔ မွတ္တမ္းမရိုက္ပါဘူး။ လူေတြကလည္း စစ္တပ္ထြက္ၿပီးၿပီးခ်င္းပဲ ၀ရုန္းသုန္းကား သယ္ရဲေတာ့တာပါ။ ၾကာၾကာေနရင္ အပစ္ခံရမယ္ဆိုတာ သိလာၾကပါၿပီ။

လူေတြကိုယ္တိုင္ေဖာက္တဲ့ ေနရာေတြလည္း ရိွပါတယ္။ ဒီေနရာေတြမွာ လည္း စစ္တပ္ဟာ ေဖာက္မယ္မွန္း သိသိနဲ႔ကို မတားဆီးပါဘူး။ ထံုးစံအတိုင္း ေဖာက္ၿပီေဟ့ ဆိုမွ စစ္ကားႀကီးနဲ႔လာ ပစ္၊ ဖမ္း၊ ေပၚတာဆဲြ လုပ္တာပါ။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ျမင္ရတာရိွခဲ့ပါတယ္။ တေန႔ က်ေနာ္တို႔ နားက အစိုးရပိုင္ ဂိုေဒါင္တခုကို ေဖာက္ဖို႔ လုပ္ၾကပါတယ္။ ဘယ္က ဘယ္လိုမ်ား အခ်ိတ္အဆက္လုပ္လာတယ္မသိ လူ ၅၀၊ ၆၀ ေလာက္ စုရုန္းစုရုန္းနဲ႔ ဂုိေဒါင္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ။ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဂိုေဒါင္ေရွ႕ ေရာက္လာၿပီး တံခါးကို ဖြင့္ဖို႔၊ ေသာ့စဖ်က္ၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာပဲ သူတုိ႔ ဘယ္ဘက္ကေန စစ္ကားႏွစ္စင္း ေမာင္းလာပါတယ္။ တစင္းက ဗိုလ္မႈးေတြစီးတဲ့ ပစ္ကတ္ကားပါ။ ဗိုလ္မႈးလည္း ပါပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အိမ္ထဲ ေျပးေနၿပီ။ ဖ်က္ေနတဲ့ လူေတြလည္း ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ေျပးဖုိ႔လည္း အခ်ိန္မရ၊ ဂိုေဒါင္ေရွ႕မွာပဲ တုတ္၊ ဓားေတြနဲ႔ ရပ္လ်က္ေလး။ ေအးေဆးပါ။ စစ္ကားေတြက ေႏွးေႏွးေမာင္း လူအုပ္ကို ၾကည့္ၿပီး ဆက္ထြက္သြားပါတယ္။ TE 11 စစ္ကားေပၚမွာ စစ္သား အပုံလိုက္ပါ။ ႏွစ္စင္းေပါင္းရင္ ၆၀ ေတာ့ အသာေလးရိွပါတယ္။ သူတို႔သာ ႏုိင္ငံေတာ္ပစၥည္း မပ်က္စီးေအာင္ တားခ်င္တဲ့ စိတ္ရင္းရိွရင္ တားလို႔ရပါတယ္။ စစ္တပ္က ဘာမွလည္းမလုပ္ေရာ လူအုပ္လည္း အတင့္ရဲၿပီး ဆက္ေဖာက္တယ္ေပါ့။ ဂိုေဒါင္ ေပါက္ၿပီး လူ ၅ ေယာက္ေလာက္ပဲ အျပင္ေရာက္ေသးတယ္ စစ္ကားေတြ ၄ စင္းေလာက္ ေရာက္ခ်လာပါတယ္။ ေမာင္းတင္တာမ်ား ညီလိုက္တာ ေျဗာင္းေျဗာင္းေျဗာင္းေျဗာင္းဆို က်ေနာ္ေတာင္ အိမ္ထဲက ၾကားရပါတယ္။ လံွစြပ္ေတြလည္း အေဖြးသားနဲ႔ ကားေပၚကေန ခုန္ခ်ၾကတာ တ၀ီွး၀ီွးပဲ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ပစ္ၿပီထင္ၿပီး ပုေနေအာင္ပုန္းတာ။ အဲဒီေန႔က မပစ္ပါ။ ေပၚတာေတာ့ ပါသြားၾကပါေရာ။ အဲ ေဖာက္ထားတဲ့ ဂိုေဒါင္ထဲက ပစၥည္းေတြလည္း မသြားတယ္လိုပဲ။ သိပ္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ။ ၈၈ မွာ ဂိုေဒါင္ေတြ ေဖာက္တယ္ဆိုတာလည္း သူတို႔ ခ်ေကၽြးတယ့္ အကြက္ထဲ လူေတြ၀င္မိတာပါပဲလို႔။ ငတ္ျပတ္ ဆင္းရဲ ေနခ်ိန္မွာ အလကားရမယ္ဆိုေတာ့လည္း ယူၾကတာ အျပစ္ေျပာစရာေတာ့ သိပ္မရိွဘူးထင္ပါတယ္။ မဟုတ္လည္း အစြပ္စဲြခံရမယ့္ အတူတူ စစ္တပ္ကို ေပးမယ့္အစား ယူလိုက္ၾကတာ ေကာင္းပါတယ္။ ေၾသာ္ ေျပာစရာ က်န္ေသးတယ္။ လိႈင္းႀကီးေလထန္ထဲမွာ ျပတင္းေပါက္ေတြကဲြ၊ အမိုးေတြကၽြတ္၊ တံခါးေတြကြာေနတဲ့ စက္ရံုေတြကို အၾကမ္းဖက္သမားေတြ ဖ်က္ဆီးလို႔ ပ်က္စီးပါတယ္ဆိုၿပီး ျပတာေတြ႕လိမ့္မယ္။ အဲဒါ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သမိုင္းက စက္ရံုေတြပါ။ ၈၈ လံုးလံုးၿပီးခ်ိန္အထိ အမိုးလည္းရိွတယ္၊ ျပတင္းေပါက္ေတြလည္း ရိွတယ္။ တံခါးေတြလည္း အဖ်က္ခံရတဲ့ေနရာကလြဲလို႔ အေကာင္းႀကီးပါ။ တခ်ဳိ႕ဆို လုံးလံုးေတာင္ အဖ်က္မခံရဘူး။ အဲဒီေကာင္ေတြက ကားလမ္းေဘးမွာ ရိွတာပါ။ ေကာင္းေကာင္းျမင္ရပါတယ္။ မၾကာဘူး၊ သူတို႔ဟာ သူတို႔ စဖ်က္ေတာ့တာ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ထင္လိုက္သေပါ့။ စက္ရံုမ်ား အသစ္ေဆာက္မလို႔လားလို႔။ လားလား..လိႈင္းႀကီးေလထန္လည္းလာေရာ အဲဒါႀကီးေတြ ပါလာပါေရာ။ က်ေနာ့္မွာ ပါးစပ္ေလး အေဟာင္းသား။