Saturday, December 23, 2006

၈၈ ဗမာျပည္နဲ႔ စစ္တပ္ရဲ႕ ပစ္ခတ္မႈေတြ

၈၈ အေၾကာင္းေရးမွေတာ့ ပစ္ခတ္တာေတြလည္း ထည့္ေရးဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။ Blog စေရးခါစက တခါေရးျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတေခါက္က က်ေနာ့္ အျမင္မဟုတ္ နားနဲ႔ၾကားရတာေတြ ေျပာျပမွာပါ။

၈၈ ဟာ မတ္လ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္း၀င္းထဲ လံုထိန္းေတြ ၀င္ပစ္လို႔ ကိုဖုန္းေမာ္ က်ဆံုးတာကေန စလိုက္တာ အာဏာသိမ္းၿပီးခ်ိန္ထိ အသက္ေပါင္း ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆံုးရံႈးခ့ဲရတာပါ။ အင္းယားကန္ေပါင္မွာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ လံုထိန္းေတြ လက္ခ်က္နဲ႔ ေရႏွစ္ သတ္ခံရတယ္၊ ေရနစ္ေသတယ္။ ဒါက လြတ္ေအာင္ေျပးႏိုင္ခဲ့တဲ့ သူေတြဆီက ၾကားရတာပါ။ လြတ္ခဲ့တဲ့ အထဲမွာ က်ေနာ့္ အမေတြ ပါပါတယ္။ မဆလက လည္း အဖမ္းဆီးခံရတဲ့ ေက်ာင္းသား ၄၀ ဟာ အခ်ဳပ္ကားေပၚမွာ အသက္ရႈၾကပ္ၿပီး ေသဆံုးတယ္လို႔ တရား၀င္ သတင္းထုတ္ပါတယ္။

ဇြန္ ၂၁ မွာ လံုထိ္န္းေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားျပည္သူေတြနဲ႔ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ပါတယ္။ ေျမနီကုန္းမွာပါ။ ဆႏၵျပ ေက်ာင္းသားေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ ရုိက္ႏွက္ ၿဖိဳခြင္းတာကို မ်က္စိေရွ႕ျမင္ေနရတဲ့ ျပည္သူေတြဟာ ေတြ႕ရာ တုတ္ေတြ၊ အုတ္ခဲေတြ ဆဲြၿပီး လံုထိန္းေတြ ကို တံု႔ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ တရား၀င္သတင္းထုတ္ျပန္ခ်က္အရ ေက်ာင္းသား ၃ေယာက္၊ လံုထိန္း ၃ေယာက္ (ဒါမွမဟုတ္ ၆ ေယာက္စီ၊ ေသခ်ာ မမွတ္မိပါ) အသက္ဆံုးခဲ့ပါတယ္။ ဒါကို က်ေနာ့္ မိဘေတြ၊ ဦးေလးေတြ၊ အကိုေတြ၊ အမေတြ အကုန္မ်က္ျမင္ ၾကံဳခဲ့ရတာပါ။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ဟာ လံုထိန္းေတြရဲ႕ ေနာက္ဆံုးပဲြပါ။ ေနာက္ပိုင္း စစ္တပ္က ၀င္ေရာက္ပစ္ခတ္တာပါ။

စိန္လြင္ရဲ႕ ခုနစ္ရက္ သက္တမ္းကေတာ့ ဆက္တိုက္ ပစ္ပဲြႀကီးပါ။ ခ်ာတိတ္က်ေနာ့္ အတြက္ အဲဒီတုန္းက ေသနတ္သံဟာ သီတင္းကၽြတ္ ေဗ်ာက္အိုးေလာက္ေတာင္ မက်ယ္ေတာ့ဘူးလိုပါပဲ။ ေန႔တိုင္းၾကား၊ ေန႔တိုင္းေျပး၊ ေန႔တိုင္းပုန္း ပါ။ လမ္းေပၚတင္မက အိမ္ေတြေပၚကေန ၾကည့္ရင္ကို လွမ္းလွမ္းပစ္တတ္ပါတယ္။ ေျမာက္ဥကၠလာမွာဆို ေလယာဥ္ေတြေတာင္ သံုးခဲ့ပါတယ္။ ၈ ေလးလံုးေန႔ကေတာ့ အဆိုးဆံုးလို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ေနာ္အိပ္ေနၿပီ ျဖစ္လို႔ ဘာမွ မသိ၊ မၾကားခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ေန႔ ၉ ရက္ေန႔ ကေတာင္ က်ေနာ့္အတြက္ ပိုဆိုးတယ္လို႔ ထင္ခဲ့တာပါ။ က်ေနာ့္ ဒိုင္ယာရီထဲမွာ ၉ ရက္ေန႔မွာ ပိုပစ္တယ္လို႔ မွတ္မွတ္ရရ ေရးထားခဲ့ပါတယ္။ တေနကုန္ ပစ္သံခတ္သံေတြ ၾကားရပါတယ္။
အဲဒီ ၉ရက္ေန႔က စစ္ကိုင္းမွာ ကမၻာက ေသခ်ာ မသိတဲ့ စနစ္တက် ႀကိဳတင္ၾကံစီတဲ့ လူသတ္ပဲြႀကီး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ပါခဲ့တဲ့ အကိုတေယာက္ ျပန္ေျပာျပပါတယ္။ စစ္ကိုင္း ဆႏၵျပသူေတြဟာ ရဲစခန္းကို ဦးတည္ခ်ီတက္ ၾကပါတယ္။ ရဲစခန္းေရွ႕ လမ္းေပၚ သံဆူးႀကိဳးေတြနဲ႔ တားထားတဲ့ေနရာမွာ လူအုပ္ႀကီးရပ္သြားပါတယ္။ အဲဒီ ေနရာဟာ တိုက္ေတြၾကားထဲပိတ္ေနတဲ့ ေနရာပါ။ သံဆူးႀကိဳးရိွမွန္း မသိတဲ့ ေနာက္က လူေတြက ေရွ႕ဆက္တိုးဖို႔ လုပ္၊ ေရွ႕ဆံုးကလူေတြက သံဆူးႀကိဳးေတြနဲ႔ ျငိ၊ ေရာက္ရက္ခတ္ေနတုန္း ေရွ႕ဘက္ ရဲစခန္းထဲကရယ္၊ ေဘး ႏွစ္ဖက္ ႏွစ္ခ်က္ တိုက္ေတြေပၚကရယ္ က်ည္ဆံေတြ ဒလေဟာ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ ညွပ္ပူးညွပ္ပိတ္ အပစ္ခံလိုက္ရတဲ့ ျပည္သူေတြဟာ စုစုေပါင္း ၃၀၀ေက်ာ္ တရက္တည္း က်ဆံုးခဲ့ပါတယ္။ အေလာင္းေတြကို စစ္တပ္က ဧရာ၀တီျမစ္ထဲ ေမွ်ာ္ခ်ခဲ့တာ ျမစ္ေအာက္ ရြာေတြမွာ လိုက္ေကာက္ရတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။

၈၈ ျပစ္ခတ္မႈေတြကို သက္ေသ ထြက္ဆိုႏိုင္တဲ့ တကယ္ကိုယ္တိုင္ ပါ၀င္ပစ္ခဲ့တဲ့ လူေတြဆိုလို႔ ဒီ စစ္ကိုင္းရဲစခန္းက လူေတြပဲ က်န္ပါလိမ့္မယ္။ သူတို႔ကို ပစ္ခတ္မႈအၿပီး ေနာက္တရက္မွာ ပဲ ခ်က္ခ်င္းနယ္ေျပာင္းလိုက္ပါတယ္တဲ့။ ရာထူးလည္း တိုးသြားၾကတယ္ဆိုပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ႏွစ္ေလာက္ကေတာ့ ဒီပဲြကို ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ ရဲမႈးဟာ စစ္ကိုင္း(ဒါမွမဟုတ္) အနီအနားတေနရာမွာ အလြန္ျမင့္တဲ့ ရာထူးနဲ႔ ျပန္ေရာက္ေနၿပီလို႔ သိရပါတယ္။ ၿမိဳ႕ေတြေပၚမွာ ပစ္ခဲ့ၾကတဲ့ စစ္သားေတြကေတာ့ မဲသေ၀ါ နဲ႔ မိုင္းယန္းမွာ ကုန္ပါၿပီ။ ဒါဟာလည္း စစ္တပ္က ဒီႏွစ္ေနရာ စလံုးကို တမင္တကာ ဗကပနဲ႔ ကရင္သူပုန္ေတြဆီ အက်ခံလိုက္တာလို႔ ၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားက က်ေနာ္စကားေျပာဖူးတဲ့ ဗိုလ္မႈးတေယာက္က ေျပာဖူးပါတယ္။ အေရးအခင္းမွာ ပစ္ခဲ့တဲ့ စစ္သားေတြဟာ မိုင္းယန္း၊ မဲသေ၀ါနဲ႔ ေကအင္ယူ တပ္စခန္းအမ်ားအျပားကို သိမ္းခဲ့တဲ့ ပဲြေတြမွာ မတက္မေနရ အေနာက္ကေန ေသနတ္နဲ႔ ခ်ိန္ၿပီးတက္တိုက္ရင္း ကုန္သြားခဲ့ပါၿပီ။ လွည့္ေျပးလာတဲ့ တပ္သားေတြကို တကယ္ကို ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ ေသေစခဲ့တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။

ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ႏုနယ္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြ နယ္စပ္စခန္းေတြကို ထြက္ေျပးခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာ အုပ္ခ်ဳပ္သူက ေတာ္ယံုရက္စက္လို႔မဟုတ္ဘူးဆိုတာ နားလည္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဘယ္သူမဆို မိနဲ႔ ဘနဲ႔ ခ်စ္သူနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြန႔ဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနၿပီး ပညာသင္ အပူပင္ ကင္းကင္းေနခ်င္တာခ်ည္းပါ။

ဒါေတြဟာ ခဏ ခဏ ေျပာလို႔ ေပ်ာ္ရတာေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အမွန္ကို ေျပာမျပရင္ သူတို႔ ေျပာတဲ့ လိႈင္းႀကီးေလထန္ထဲပါၿပီး ဦးေႏွာက္ေတြ နစ္ကုန္မွာစိုးလို႔ပါ။ ကိုယ္ကအမွန္ေတြ ေျပာမျပပဲ ကေလးေတြက သူတို႔ရဲ႕ အမွားသမိုင္းႀကီးပဲ ၾကားေနရရင္ ဘယ္ေလာက္မွားမွား မွားတာကိုပဲ အမွန္ထင္သြားမွာပါ။ က်ေနာ္တို႔ သိသမွ်၊ ၾကားသမွ်၊ နားလည္သမွ်ကို က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ညီေတြ၊ ညီမေတြကို သင္ၾကားေျပာျပဖို႔က က်ေနာ္တို႔ အားလံုးရဲ႕ တာ၀န္ပါ။ ဒါမွ က်ေနာ္တို႔ေခတ္မွာ မေျပာင္းႏိုင္ခဲ့သည္ရိွေသာ္ သူတို႔ေခတ္မွာ သူတို႔ေတြေျပာင္းဖို႔ ဆက္ႀကိဳးစားႏိုင္မွာပါ။ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ ေကာင္းစားေရးအတြက္ အခုမ်ဳိးဆက္မွာ တာ၀န္ရိွပါတယ္။ လုပ္လဲ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုၿပီးေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္မေနၾကပါနဲ႔။ အနည္းဆံုးေတာ့ ေနာက္မ်ဳိးဆက္ကို အသိတရားေလး ကူညီေပးခဲ့ၾကပါ။

1 comments:

Anonymous said...

“လုပ္လဲ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုၿပီးေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္မေနၾကပါနဲ႔။ အနည္းဆံုးေတာ့ ေနာက္မ်ဳိးဆက္ကို အသိတရားေလး ကူညီေပးခဲ့ၾကပါ။” ဆိုတဲ့ စကားကို ကၽြန္ေတာ္ quote လုပ္သြားေၾကာင္းပါ ကိုမ်ိဳးဆက္ေရ...