ရန္ကုန္ ၂၀၀၇

က်ႏုပ္ ရန္ကုန္သို႔ ေရာက္ေန၏။ ရန္ကုန္သည္ ေရာက္စက ပူ၏၊ ေလာင္၏။ ငရဲျပည္သည္ အကယ္ပူေလာင္သည္ ဆိုပါက က်ႏုပ္တို႔သည္ ငရဲျပည္တံခါး၀တြင္ ေရာက္ရိွေနဟန္တူ၏။ သူရိယေနမင္းႏွင့္ အေ၀းဆံုးျဖစ္ေသာ က်ႏုပ္၏ ေျခဖမိုးပင္လွ်င္ ပူေလာင္ေသာဒဏ္ကို လြန္စြာခံစားရ၏။ လူတို႔သည္ ျပင္းျပေသာ အပူဒဏ္ကို ခံရသည္ျဖစ္၍ စိတ္မသက္မသာရိွၾကကုန္၏။ အ၀တ္အထည္တို႔လည္း မႈန္မႈန္မိႈင္းမိႈင္းသာ ျဖစ္ကုန္၏။ ေခၽြးသည္ တဒီးဒီးက်၏။ အက်ႌ၊ လံုခ်ည္တို႔လည္း ရႊဲရႊဲစိုကုန္၏။ ဤအခ်ိန္ကား လူတိုင္းလူတိုင္း ညီမွ်ေသာ အပူဒဏ္ကို ခံစားရခ်ိန္တည္း။

က်ႏုပ္လည္း အပူဒဏ္မွ လြတ္ပါေစေၾကာင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆုေတာင္း၏။ ပူကားပူျမဲ။ ရင္ေတြသာ ဗေလာင္ဆူ၏။ ေအးခ်မ္းျခင္းမရသည့္အျပင္ တိုးကာ ပူ၏၊ ေလာင္၏။

ေဟာ….လူတို႔၏ ညီညီညာညာ ဆုေတာင္းမ်ားေၾကာင့္လား၊ မိုးေခၚပဲြေတြေၾကာင့္လား။ မိုးကားရြာေခ်ၿပီ။ ရြာသည္မွ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ မရပ္မနား အတိုးခ်ကာ ရြာ၏။ တေႏြလံုး စြန္႔ပစ္ထားသည့္ အမိႈက္တို႔ျဖင့္ ပိတ္ဆို႔ေနေသာ (သို႔) တသက္လံုး ရွင္းလင္းျခင္းမျပဳဖူးေသာ ေျမာင္းတို႔သည္ ဇာတိျပေတာ့၏။ ရန္ကုန္သည္ ေရေဖြးေဖြးျဖင့္ ျဖစ္၏။ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ေမာင္းႏွင္ေနၾကေသာ ကားတို႔လည္း ရသည့္အခြင့္အေရးကိုယူကာ ေရလည္တြင္ ရပ္ၾကကုန္၏။ အခ်ဳိ႕လည္း ေရကူးရင္း ေခါင္းခ်င္းဆိုင္၊ ေဘးခ်င္းရွပ္၊ ေနာက္ကနမ္း နည္းေပါင္းစံုျဖင့္ ေနရာေပါင္းစံုတြင္ တိုက္ၾကကုန္၏။ ရာသီဥတုကား ေအးၿပီ။ ရင္ကား မေအး။

မိုးရြာၿပီဆိုမွျဖင့္ ေလပါ၏။ ေလပါသျဖင့္ မဟာဓာတ္အားလိုင္းမ်ားသည္ ေလယူရာယိမ္း၏။ ယိမ္းရာမွ အနီးအပါး ဓာတ္လိုင္းမ်ားႏွင့္ ထိမိခိုက္မိ ညိၾကေလ၏။ ထုိအခါ မီးပြင့္ျဖဴျဖဴတို႔ထြက္၏။ က်ယ္ေလာင္ေသာ အသံကိုလည္း ၾကားရ၏။ ကံဆိုးသူ အပူသည္တခ်ဳိ႕သည္ ယင္းႀကိဳးမ်ားေအာက္တြင္ ေရာက္ေနတတ္၏။ ယင္းသို႔ျဖစ္ခဲ့ပါမူ ၄င္းတို႔၏ လက္ရိွအပူလည္း ခ်က္ခ်င္းၿငိမ္း၏။

က်ႏုပ္ကား ကံေကာင္းသျဖင့္ ေရေဖြးေဖြးၾကား မီးပြဳင့္လည္းမိ၊ ေရွ႕ႏွင့္ေဘးက ကားမ်ားလည္းပ်က္၊ ေနာက္ကားမ်ား ပိတ္စဥ္ ယင္းသို႔ ဓာတ္ႀကိဳးခ်င္း ကလူက်ီစယ္သည္ကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြ႕ျမင္ရ၏။ အုန္းကနဲျမည္၍ ေဖြးကနဲ ထြက္လာေသာ အျဖဴေရာင္အလင္းတန္းမ်ား၊ ဘယ္ယိမ္း ညာယိမ္း ေလယူရာတိမ္းေနေသာ မဟာဓာတ္အားလိုင္း။ ယင္းလိုင္းမ်ားေအာက္တည့္တည့္ ေရထဲမွ လႈပ္မရေသာ က်ႏုပ္၏ကား။ ထိုအခ်ိန္၀င္ေရာက္လာေသာ က်ႏုပ္၏ ၾကမ္းတမ္းလ်င္ျမန္ေသာ ရင္ခုန္မႈ။

ရန္ကုန္ကား မိုးေတြသည္းဆဲ၊ ပူလည္း ပူဆဲ။